ik leef mijn leven telkens weer
verlaten ligt mijn dal in ’t donker dennenzwaar
een ander honingmild rijkelijk bevloeid
mijn weg loopt door het midden recht en lang
en ik sta nevelend daar zie niet vooruit
voel mij naar boven weggetrokken
en hoog over mijn beide dalen
volledig door de sterrenzee omspoeld
van uit de diepte klein verzonken
daar waait het wisselend helder donker
en lopen mensen om de gunst van brood
slapen hun mooiste liefdesliederen
spelen met schikgodinnen om het lot
een heen en weer varen schepen vol
matrozen vrolijk lachend op de zee
met lading bleke aangezichten
en ‘k ga met heel kordate schreden verder
terug naar huizen waar de warmte zingt
vertel van dalen honingmild en dennenzwaar
en van mijn weg in ’t daar en hier
waar hij toch telkens weer opnieuw begint.
sunset 09-10-2008
Reacties op dit gedicht
| Dwaallicht: | Donderdag, oktober 09, 2008 20:38 |
| Ergens trilde er een snaar door dit gedicht, ik vind het werkelijk zo mooi dat ik er geen woorden voor heb! Liefs Dina |
|
| Hieronymus: | Donderdag, oktober 09, 2008 13:53 |
| Een gedicht net uit het land van Merlijn. Zo lees en interpreteer ik het toch. Maar dat mag hé Ingo? Beste groet Ronny |
|
| Riann: | Donderdag, oktober 09, 2008 08:58 |
| Erg mooi. Liefs Rian |
|
| Windwhisper: | Donderdag, oktober 09, 2008 08:45 |
| poëzie die zijn weerga niet kent Goede morgen Sunset Ingo liefs Cobie Goede morgen |
|
| peter1: | Donderdag, oktober 09, 2008 08:38 |
| echt prachtig ,schitterende poezie | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 09 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||