eventjes
Het werd even te veel
tranen stroomden naar beneden
ik kon niet meer, te veel
ik hield mij sterk, tot in bed
toen brak ik helemaal, huilend
tranen liepen uit mijn ogen, zonder
veel meer of nadenken, gewoon zelf
niet te stoppen tot wazig beeld toe
ik was nog zo in angst
van jou verdomde reactie
die s'namiddags in jou boven kwam
de angst is gezaaigd en groeid
of ik wil of niet ik heb mij terug getrokken
in mijn schelp en blijf even veilig zitten
zonder mij te laten zien, het zwijgen
werdt mij even op gelegt vanuit mij eigen hart
mijn hart dat bloeid en huild en schreeuwd
naar wat aandacht, liefde, genegenheid
hopelijk komt het veiligheidsgevoel
snel terug en is het opgelost!
Reacties op dit gedicht
| Yellow: | Zaterdag, oktober 11, 2008 15:49 |
| stilmakend, Y. |
|
| sunset: | Zaterdag, oktober 11, 2008 11:51 |
| Toch heb ik in tijden van verdriet en pijn, gekwetst zijn, zwijgen nooit echt goed gevonden; voor niemand. Maar wie ben ik hé. Liefs en omarmende knuf, sunset |
|
| _Lieverdje_: | Zaterdag, oktober 11, 2008 11:02 |
| verdietig verwoord een troostknuffel van mij liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tweetyke | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||