Sterretjes
Sorry dat ik jullie heb weggestuurd.
Dank jullie wel dat jullie bij mij hadden willen zijn.
Het Spijt me dat ik er nog niet klaar voor was ,
om jullie te ontvangen....
Ben nu 27 jaar en nog steeds doet het verdomd zeer
want niet 1 maar 2 mijn sterretjes zijn niet meer
Mijn keuze's die ik toen verstandig achten
Kost op de dag van vandaag nog steeds al mijn krachten
Was net 17 jaar
Toen was eerste sterretje daar
Die beslissing gemaakt omdat ikzelf nog van mijn jeugd moest genieten
en een ander het niet af wou nemen
Maar ik ben het ,die het nu ZWAAR moet besnieten
Ondanks mijn verslaving kon ik nog wel denken
Dit is niet de goede start voor een kind te schenken
Door mijn gebruik veel kapot gemaakt
verloren en kwijt geraakt
Zoveel pijn daarna ,de weg volkomen kwijt
Me allerbeste vriend lucky verkocht tot mijn spijt
Vanaf toen volledig losgegaan
en van de buitenkant leek wel alsof ik was door gegaan
Ik vond iets wat me hielp van het verdriet
Alleen al die zogenaamde vrienden snapte dat niet
Die zagen alleen dat ik me achterlijk gedroeg
Maar niemand die me ooit nog naar die ene keuze vroeg
Ik gebruikte drugs en was een junk volgens vele....
Maar dat kon me niks meer schele...
Verwerken van de eerste is nooit gebeurt
Maar heb zeker getreurd
Dat deed pijn en zeer
Dat niemand begreep en snapte
dat ik daarom zo extreem van het padje klapte
Ik praten en schreeuwde tegen iedereen
Snapte dan niemand wat ik voelde;pijn
en van binnen heel alleen
Drugs hielp me om niet te voelen wat ik alleen moest doorstaan
Daardoor gekke dingen gedaan waardoor veel vrienden mij hebben laten gaan
Ik had niet door dat ik in plaats vergeten
aan het verliezen was:
Maar dat wou ik niet horen en weten
dat kwam later pas
Toen was ik 23 jaar
Maar nog voor ik besloot om te stoppen
Met die drugs
besloot nog een sterretje zich bij mij te droppen
Het was dejavu
alleen was het nu helemaal een clu
Geen vooruit zicht op een mooie toekomst,in de gevangenis en zwaar verslaafd
Hier heeft geen een kind om gevraagd.
Waren mijn keuze’s dan slecht …?
Want dr zat leven in mijn buik en dat voelde zo goed en zo echt
Met justitie busje naar Eindhoven toe
Weer naar die zelfde kliniek
Dat bracht bij mij een hoop paniek
Weer diezelfde stoel
Een ieder die dat heeft meegemaakt weet wat ik bedoel
Dag na dag gaat er over heen
En nu na 12 jaar voel ik nog steeds
Elke dag weer :IK ben nog steeds alleen!
Waarom heb ik nu ook niet net zo makkelijk als anderen gedacht
En jullie niet gewoon op de wereld gebracht ….
Ik voel elke dag weer schuldig en dom
Want wie zijn kindjes laat weghalen is toch niks anders dan stom!
Waarom kan ik niet vechten tegen de verwachte pijn :
Ik zei toch;dat ik wel sterker zou zijn.
Ik ben jullie voor altijd kwijt
En elke dag weer heb ik daarvan heel veel spijt!
Af en toe wil ik niet meer want als ik besef wat ik heb gedaan
Geloof me : het doet me zo’n pijn en zo ontzettend zeer
Ik straf mezelf dagelijks daarvoor
Want heb geen vrede dat drugs de reden is dat ik jullie verloor
Dr komt meschien ooit een tijd en dan heb ik
Een klein beetje minder spijt
Nu 12 jaar later heb ik me leven een beetje op orde en werk
Hard aan mezelf
Maar dr gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet van schuld gevoel zwelg
Ik denk nog steeds elke dag aan jullie
Hoe het zou zijn geweest ….
Maar jullie leven voor altijd door in mij geest
Ik heb jullie een naam gegeven
Omdat jullie even licht kwamen brengen
In donkere dagen van mijn toen verrotte leven
Heb jullie een plaats gegeven op mij armen
Want die zijn het meestal die een moeder haar kind doen verwarmen
Ik heb jullie nooit kunnen horen of zien
Maar ooit in de toekomst mischien
Ik hoop dat jullie mij begrijpen in mijn waarom
Want vele en ikzelf vind mezelf al zo dom
Gelukkig heb ik niks met andere te maken
Dat die eerst nog maar zelf van diezelfde drugs weg
Zien weg te raken….
Ik mis jullie godvergeten elke dag
En kan nie wachten dat de dag komt dat ik
Bij jullie mag zijn en jullie eindelijk zien mag …..
Maar dat is helaas nog heel ver weg
Tot die tijd zal ik knokken en vechten
Zodat mijn leven nooit meer zo zal verslechten