In een doolhof van emoties
In een doolhof van emoties
De contouren van het land
vervagen in de mist
In een doolhof van emoties
gaat de tijd steeds sneller voorbij.
Mensen lijken niet te kijken,
ook al zeggen ze het te zien.
Niemand kan door me heen kijken
Het is vaak een masker dat mijn gezicht kleurt.
Hoe graag ik ook wil tonen,
de emoties van diep van binnen.
Ik heb ze opgesloten en
tijdens het alleen zijn laat ik ze pas vrij.
Maar steeds meer begin ik in te zien
een aantal dingen die hij zei.
Hij, die las wat ik voelde of dacht.
Omdat we ergens hetzelfde zijn.
Reacties op dit gedicht
| Mary~ Lou: | Vrijdag, oktober 24, 2008 14:06 |
| Weer zo''n mooie:D! Maar niet echt mooi, dat dat zo is! Liefs. |
|
| Paul Willems (Quikkie): | Donderdag, oktober 23, 2008 18:28 |
| ik lees wat je voelt elk dag verstop je niet achter een masker want je gezicht is een betoverende lach knuffie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lovely_ girl | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||