weer onderweg naar 01 november (6)
in ’t vacuüm van je ogen
blijf ik voor altijd gevangen
jij, vuur op sneeuwverlichte wolken
in ’t zilte van mijn tranen
ben ik niemand; blind hulpeloos
ronddwalend in eeuwige leegte
schreeuw ik aan deuren van doofheid
wentel in ’t graf van je verstomde stem.
sunset 25-10-2008
Reacties op dit gedicht
| peter1: | Zaterdag, oktober 25, 2008 16:42 |
| stilmakend verwoord | |
| Yellow: | Zaterdag, oktober 25, 2008 15:54 |
| Ja man... pfff..zware kost maar sterk zoals we van jou gewoon zijn he sunset, Y. |
|
| Littledolphin: | Zaterdag, oktober 25, 2008 10:31 |
| stilmakende poëzie Ingo, meer dan mooi liefs barbara en een fijne dag Ingo | |
| Amethist: | Zaterdag, oktober 25, 2008 10:31 |
| lijkt bijna zelfmedelijden... het koesteren van de pijn... liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||