Maar je was er niet
ik zette je af op het station
gaf je een kus in gedachten
keek hoe jij mij uitzwaaide
totdat je uit het zicht verdween
gaf je een kus in gedachten
keek hoe jij mij uitzwaaide
totdat je uit het zicht verdween
toen ging ik weer naar huis
naar mijn kleine schuur
de stilte en het rommelige
de stilte en het rommelige
hetgene dat ik mijn huis noem
werd wakker met een zwaar hart
wenste dat je naast me had gelegen
wakker worden met jouw gezicht
wakker worden met jouw gezicht
in de ochtendzon
maar je was er niet
en zag de zon niet opkomen
en zag de zon niet opkomen
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, oktober 28, 2008 19:02 |
| Eenzaam in je verlangen en je zijn; treffend overgebracht hoor. Groetjes, sunset |
|
| Littledolphin: | Dinsdag, oktober 28, 2008 10:55 |
| rakend :( liefs barbara | |
| fran92: | Dinsdag, oktober 28, 2008 10:35 |
| Droef-mooi. Liefs fran92 |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, oktober 28, 2008 09:22 |
| Nee, je had hem toch op de trein gezet, logisch toch tja dromen Richard... liefs Cobie mmmmm bokkepootjes lekkerrrrrrrr Goeie mogguh |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||