mamma
ik kan er niet tegen
hoe je zo tegen me praat
mamma..
je maakt me kwaad
met jou advies weet ik me geen raad
wil er eerlijk gezegd niets mee te maken hebben
ik kan mezelf wel alleen redden
je hoeft me de les niet te leren
je hoeft niet zo tegen me te schreeuwen
snappen doe je me toch niet
sorry mamma maar je geeft me zoveel verdriet
mamma je komt te dicht bij mijn echte ik
mamma weet dat ik dan schrik
en ja ik reageer dan fel tegen je
maar je denkt me te kennen
terwijl dat niet eens kan
het spijt me..
mamma eten wil ik niet
mamma overgeven gaat vanzelf het moet..
mamma ik wil dit alleen doen
mamma beschuldig me niet van dit allemaal
mamma je doet me zoveel pijn met je woorden
mamma je begrijpt me niet en zal me nooit begrijpen
mamma het is iets in me hoofd
mamma het spijt me
mamma ik hou van je...
ik kan dit alleen, maar toch ben ik zo bang..
(niet zo'n mooi gedicht maar ik moest het even kwijt...)
Reacties op dit gedicht
| secrets: | Maandag, december 29, 2008 20:36 |
| Meis,.. Ik ken de gevechten van een eetstoornis.. Ik sla een warme arm om je heen! liefs, Ester |
|
| tweety-ysje: | Zondag, november 16, 2008 17:10 |
| Als jij het kwijt bent, en je wat beter voelt zijn wij ook gelukkig hoor! sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: Lunia | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2008 | ||
| Thema's: | ||