Laat liefde maar lekker liefde zijn
dat is het ook wel zonder mij,
ik draaide me om naar het licht van de zon
dat voorzichtig binnen leek te komen door mijn raam,
en twijfelde mezelf dromen ver weg.
Daar naar waar mijn gedachten onafgebroken
hun vrije loop konden gaan, en waar jouw holografische verbeelding
stand leek te houden, in een ruimte vol gebroken licht.
Stierf ik een kleine dood,
zachtjes en onopgemerkt.
Terwijl het licht steeds zwarter kleurde,
en de muren van de eens met ruimte overgoten kamer
steeds dichter bij kwamen,
beleefde ik mezelf in de schoenen van een ander, al die tijd,
in een onwerkelijke werkelijkheid.
Daar waar het licht van de zon
voorzichtig mijn kamer binnen leek te komen.
Beleefde ik mezelf dromen ver weg…