Ode aan de zon
Depressies verstoren de dag
onevenwichtig lijkt de zon
die de immense zware wolken
niet kan verdampen
de zon draagt maskers
iedere dag opnieuw
niemand die het wil zien
of zichzelf kan vergelijken
onleefbaar is feitelijk de zon
vuurspuwende vulkanen
lavastroom zonder einde
een hel die ons dierbaar is
iedere seconde exploderen
innerlijke gasvelden
waarvan wij de omvang
niet eens kunnen bevatten
wij leven onder deze zon
kunnen zelfs niet zonder
haar stralen zijn ons geluk
en onze somberheid
iedere dag opnieuw
neem ik elke straal in mij op
om mezelf op te laden
met een nooit aflatende kracht
een energiebron ver weg
die ons de wijsheid geeft
van eeuwig licht
zelfs op bewolkte dagen.
31-03-´02/18:35
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Dinsdag, april 02, 2002 08:05 |
| Ja, heel mooi! | |
| waterval: | Maandag, april 01, 2002 00:23 |
| de zon,.... ons licht....ons leven..... zonder haar zouden we niet kunnen bestaan..... héél mooi.... |
|
| free: | Zondag, maart 31, 2002 20:32 |
| in een woord...prachtig ~(O)~ Moeder van alle leven liefs free |
|
| Thecool: | Zondag, maart 31, 2002 20:14 |
| de zon straalt als een mens faalt allen op een rij de zon is mijn batterij Harold (::) |
|
| christina: | Zondag, maart 31, 2002 19:53 |
| En zelfs achter de wolken schijnt de zon lieverd Liefs Christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 31 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||