Op sommige dagen heb je van die momenten,
zoals nu, dat ik weer even terug denk aan de lente.
Zoals het toen ooit zo stiekum en pril tussen ons begon,
ik wist echt niet dat ik zoveel om iemand geven kon.
Maar dan, zo nu en dan hangt "het monster" aan de lijn,
haar flauwe woorden doen me onbeschrijvelijk veel pijn.
Iedereen lijkt inmiddels aan ons als stel gewend,
behalve zij dus, al heeft ze zelf ook allang een nieuwe vent.
Waarom gunt ze ons samen dan geen liefde en geluk,
ze maakt me van binnen helemaal stuk.
Ze geeft mijn liefste van alles zomaar de schuld,
nee, er komt een tijd dat ook ik mijn gevoelens niet meer duld.
Ze moet er mee stoppen ons te kleineren en te pesten,
want anders komt het zover dat ik haar eens uit ga testen.
En ik zal je zeggen, dat ik het dan groots aanpak,
niet alleen maar door haar raam een plantenbak.
Mijn agressie is van binnen te groot dit ogenblik,
denk maar niet dat ik ook maar ergens van afschrik.
Ja, serieus als ik ontplof zal het haar bezuren,
ik ga haar treiteren, kapotmaken, ook al zal het m'n hele leven duren.
Haatgevoelens, een bonkend hart, en de zenuwen kwamen weer even naar boven, waarom draait alles toch altijd om een EX...