Kind,

Op de wereld gebracht,
Zo'n klein kind nog nergens afwetend van,
Op de ouders een perfecte lach,
Dat op zo'n dag ook niet anders kan,

Een kindje je bloed eigen kind,
Waar je zoveel van houd,
Het kind niet wetend waar het zich bevind,
Ziet alleen wat mensen best wel oud,

Zo klein en breekbaar,
Ouders laten het kind opgroeien,
En zagen nog helemaal geen gevaar,
Ze zagen het kind alleen maar opbloeien,

Maar het kind is ouder rond de vijftien,
Ouders denken en doen anders dan toen,
Het kind heeft nou wel genoeg van haar wereldje gezien,
En genoeg gehad hoe haar ouders tegen haar doen,

Het kind is nog steeds even breekbaar maar dan op een andere manier,
Het heeft dingen mee gemaakt waardoor ze weg wilt gaan,
Want het word haar teveel wat er gebeurt hier,
En dat ze er telkens er maar alleen voor moet staan,

Groot genoeg om dingen zelf te beslissen,
En te doen wat ze niet meer wilt wat allemaal moet,
En het verleden achter te laten en het te wissen,
Ze doet dingen die ze wilt ze is niet meer zo zoet,

Als ze haar leven niet hadden verpest in zo'n levens tijd,
Had ze het beter en deed ze niet zo naar,
Het is omdat ze dit moet verwerken in een keiharde strijd,
Want in alles ziet ze maar gevaar,

Ze wilt een normaal kind wezen zoals het op de wereld werd gezet,
Zoals het hoort op te groeien in een liefde omgeving,
Met veel liefde gezelligheid en pret,
Waardoor ze haar leventje met open armen ontving,

Zo hoort het te zijn maar zo is het niet,
Haar gedachtes raken verward,
En doet haar pijn en verdriet,
Maar ze weet zelf het leven is gewoon stomweg te hard.

xx