Voor I.
Ik geloof haar, ik vertrouw haar
ik vergeef haar, besef dat het haar spijt
maar zij is niet de enige
die dit niet kan: ook ik
kan dit even nog niet aan-
de acceptatie zal wel komen
ik wenste dat wij konden zijn
maar het doet zo'n pijn
vanbinnen, en mijn innerlijk
is anders dan ze denkt. Mijn liefde
leeft nog, maar het besef
dat ik zelf ook besta ontbreekt.
En ik weet dat ik van haar hou
maar de vraag is hoe en wat.
In haar ogen zijn geen lichtjes
daarom ben ik haar nu heel even
heel erg zat.
ik vergeef haar, besef dat het haar spijt
maar zij is niet de enige
die dit niet kan: ook ik
kan dit even nog niet aan-
de acceptatie zal wel komen
ik wenste dat wij konden zijn
maar het doet zo'n pijn
vanbinnen, en mijn innerlijk
is anders dan ze denkt. Mijn liefde
leeft nog, maar het besef
dat ik zelf ook besta ontbreekt.
En ik weet dat ik van haar hou
maar de vraag is hoe en wat.
In haar ogen zijn geen lichtjes
daarom ben ik haar nu heel even
heel erg zat.
Reacties op dit gedicht
| Ylaide: | Dinsdag, december 09, 2008 07:40 |
| Hij klopt.. dit is precies hoe het zit.. Dankjewel - al weet ik niet goed waarom, ik ben blij met dit gedicht. Nee, niet blij. Wel minder bang. Liefs |
|
| Lone Dreamer: | Maandag, december 08, 2008 21:29 |
| Ow... Das een moeilijk gevoel, inderdaad... Sterk onder woorden gebracht. Liefs, LSD |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Alaska | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 08 december 2008 | ||
| Thema's: | ||