Misleid
Misleid
Zo naakt ben ik
onder jouw blik.
De muren hebben ogen
maar ik krab ze kapot
Nooit eerder was ik
zo breekbaar, zo echt
ik misleid je, hoe diep
ik leugens ook veracht.
Mijn masker barst
angst bloed en ik beef
duw je weg, razernij jij
bent veel te dichtbij.
Ik raap me bijeen
demp innerlijke schreeuw
schuil achter facades
en nu is er niets meer.
Niets, nu mijn eigen demonen
hun stem hebben verloren
en de stilte genadeloos
krijst in mijn oren.
Reacties op dit gedicht
| jess12**: | Donderdag, december 18, 2008 16:59 |
| Hee,, Gevoelig mooi gedicht.! X. |
|
| Werner Domroese: | Woensdag, december 10, 2008 00:05 |
| Ik zou tranen in mijn ogen hebben als die niet weggekrabd waren. Berustend, gevoelig, maar wel heel droef. Doet me denken aan Echoes of the Void. My demons I cannot avoid. "en de stilte genadeloos krijst in mijn oren" - mooiste woorden uit dit prachtig schrijven... |
|
| lexx: | Dinsdag, december 09, 2008 21:29 |
| :) goed zeg. | |
| Quicksilver: | Dinsdag, december 09, 2008 21:06 |
| Och lieve meis, kon ik het maar voor je veranderen! Dikke knuffs liefs,dicky |
|
| verhavert: | Dinsdag, december 09, 2008 20:40 |
| emotievol dicht |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 09 december 2008 | ||
| Thema's: | ||