Ik was eraan toe om hier eens terug te keren,
Een reis door het verleden, die aansluit op het heden.
Bizar om alles hier weer terug te lezen
Zoveel gevoelens als ik hier heb gegeven.
Al zo’n vier jaar niet meer echt geschreven
Zo af en toe, als ik dacht waarom ook niet.
Het ligt zo, ik schrijf het beste met verdriet
En ook nu is mijn leven niet zonovergoten
Maar het is niet meer de storm die het eens was,
In de tijd waarin ik al mijn hoop had verschoten.
Natuurlijk kan het een enkele keer nog onweren,
Die regenbuien zullen blijven komen en gaan
Maar dat zal ik nooit meer het tij laten keren.
Vaak heb ik geschreven over groei,
Vallen en opstaan elke keer weer
Dacht ik dat alles was veranderd,
Raakte hetzelfde me elke keer weer.
Het was allemaal gelijk, de verandering ontbrak.
Lees ik nu oude reacties dan zie ik nu pas wat er staat,
Indertijd een grote steun, het gaf me weer wat kracht
Maar het is nu pas dat ik begrijpen kan waar alles over gaat.
Voor mij is het een goed bewijs,
Dat het niet gaat om wat iemand zegt.
Het gaat om hoe je ernaar luistert.
Indertijd, het naast me neer gelegd.
Zoveel jaren later pas aan het begin,
Van zelfontwikkeling.
Het is immers nu pas dat ik het eindelijk erken,
Het belangrijkste van alles, is dat ik mezelf ben.
Nog steeds lig ik overhoop met mijn familie,
Nog steeds zet ik soms vraagtekens bij vrienden
En zelfs als iemand anders het antwoord weet,
Zal ik het zelf uit moeten vinden.
Eigenlijk is de wereld nog hetzelfde
Het verschil is dat ik mezelf wel mag
En heb je daar problemen mee,
Wuif ik dat weg met een stralende lach.
Het kleine meisje dat ik ooit beschreef
Is blijkbaar nooit verdwenen,
Ik voel nu dat zij gewoon nog leeft,
Ik was haar slechts vergeten.
Het eindeloze dwalen door mij eigen geest,
Heeft geen klap geholpen,
Het is uiteindelijk toch tijd geweest
De tijd die mij moest leren, en dat ook zeker heeft
Eindelijk een stap gezet,
Eindelijk geloof in mijn leven,
Ik kom er wel, of niet, het is mij om het even.
Zolang ik maar van de reis geniet.
Daarin zit de zinvolheid van het hele wezen.
Voor iedereen nu op dat punt in hun leven,
Wat ik indertijd zo vaak heb vervloekt en beschreven,
Je zult er uiteindelijk zelf achterkomen,
Ik weet nu zijn er enkel bomen,
Maar ooit heb je dat bos gevonden,
En zul je weer gaan dromen.
Want het leven is een reis, mijn vrienden
Door een wereld van oneindigheid.