Geborgen in stilte
Geborgen in stilte
Ik ken de aarde niet langer
of zij die haar bewonen
was spreken reeds verleerd
in ziel die enkel zweeg.
Zo vervreemd van mij
van leven
wanhoop was in mij gerezen.
Dacht eeuwig te wenen
om alles wat stierf
nooit weerkeert.
Doch een glimlach beroerde lippen
toen ik in stilte ogen sloot
ik als het universum was
mijlen verder dan de dood.
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Donderdag, december 18, 2008 09:48 |
| Wat prachtig geschreven Lieve groet, Hilly |
|
| Peter van Tiel: | Donderdag, december 18, 2008 00:25 |
| Je schreef dit gedichtje met veel gevoel, zo recht uit je hart. Mooi! Slaap lekker. Liefs, Peter. |
|
| verhavert: | Woensdag, december 17, 2008 22:50 |
| zo stilmaked jouw schrijven prachtig dicht |
|
| kerima ellouise: | Woensdag, december 17, 2008 21:15 |
| bijzonder dit gevoel alsof je zweeft doorheen de stilte ...mooi Amy! liefs kerima ellouise |
|
| Marousia: | Woensdag, december 17, 2008 21:02 |
| Voelend mooi geschreven, een pareltje. Liefs van Marousia | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, december 17, 2008 20:47 |
| heel mooi!!gr.janny | |
| Froukje Vos: | Woensdag, december 17, 2008 20:16 |
| Dit is nu echt geborgenheid in stilte. De stilte die je omsluit en een laat voelen met het universum.Heel mooi. liefs Froukje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2008 | ||
| Thema's: | ||