Ongeveer rond deze tijd van het jaar staan de mensen eens stil niet alleen bij zichzelf maar voor de verandering ook eens bij de medemens en de wereld om zich heen.
Het beetje aandacht voor de ander vanuit die open houding, onbevangen, onbevooroordeeld laat hen door andere ogen tegen de ander aankijken.
Ze zijn zachter, milder van aard dan doorgaans het geval is en het lijkt of er een bepaalde vrede zich meester heeft gemaakt van hen.
Even sluiten ze een wapenstilstand met zichzelf en alles en iedereen om hun heen, even niets dan bezinnen en in het moment komen van dit moment, de sfeer proeven van die innerlijke vrede die universeel lijkt.
En iedere keer opnieuw roepen ze met zijn allen: "Laat het altijd Kerstmis zijn..."
Waar anders dan in ons hart wordt de ware kerstsfeer geboren?
Daar is de plek waar altijd vrede is, zo zou het moeten horen...
En het lijkt steeds langer Kerstmis te worden...