Ik zit hier, alleen in mijn kamer en denk aan de tijd die we samen door brachten.
Ik kijk naar de foto op de muur en doe m'n best om die mooie tijd te vergeten, echtwaar, want het is verkeert en het doet pijn om er telkens weer terug aan te denken.
Maar jou vergeten lukt me niet omdat je zo apart en speciaal bent.
Mijn leven was compleet, het was 1 grote droom tot de dag dat we niet meer bij elkaar in de klas zaten.
Nu is mijn leven niets meer als een hoop realiteit waar jij een belangrijke rol in speelt want ik wil bij je zijn, mijn leven delen met jou, jou mijn liefeµde kunnen geven maar ik weet dat het niet meer kan omdat jij van een ander houd, en toch wil ik