Ik doe me voor als een meisje,
een meisje die altijd blij is.
Maar dat ben ik niet.
Van binnen heb ik ontzettend veel verdriet.
Over dingen die ik niet begrijp,
Over mijn familie,
Over mijn vrienden,
Gedachten zweven door mijn hoofd.
Eigenlijk heb ik nooit in mezelf geloofd.
Altijd doe ik van alles fout,
Nooit het gevoel dat iemand mij vertrouwt.
Altijd word ik genegeerd.
WAT DOE IK VERKEERD?
Zeg het gewoon als je het wilt.
Want dit is iets wat mij van binnen kilt.
Mijn verdriet laat ik niet zien,
Ik ben niet zielig.
Dat wil ik niet.
Huilen heeft gewoon geen zin.
Er is toch niemand die mij snapt,
Alleen mensen waardoor ik de grond word ingetrapt.
Heb ik eigenlijk wel vrienden?
Geven ze wel om mij?
Die vragen stel ik mezelf elke dag weer.
Keer op keer.
Dit moet stoppen.
Mijn hard begint steeds sneller te kloppen.
Mijn leven hoort leuk te zijn,
Een leven vol met schijn?
Zal dat ooit nog komen?
Kan ik erin geloven?
Ik wacht erop dag op dag,
Een dag met een echte lach.