vuurvlammen door mijn hart
vuurvlammen in mijn hart
het is nu totaal verwart
verdriet en angst kent geen grens
tranen in de ogen van mijn lens
vuurvlammen door mijn verstand
kwam plots tot bitter stand
tranen liepen langs het vuur
overlopen deed het water op de duur
gestrand en uitblust kwam het tot rust
vuur is wat water wel lust
het was weg, de woede bleef
lekte het water weg als in een zeef
Reacties op dit gedicht
| Klein_Meisje: | Dinsdag, januari 13, 2009 18:41 |
| Waarom opeens zo droevig zonnetje? | |
| _Lieverdje_: | Dinsdag, januari 13, 2009 17:09 |
| wat droevig je gedichten een knuffeltje van mij voor jou liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tweetyke | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||