Dithekes pijn.
Stil verkrampte spieren
Trekkend sporen diep van haat
Tonend schoonheid stil verborgen
Grimmig strak, in ‘t lief gelaat
Fonkelend lieve blauwe ogen
Kijken pijnlijk zacht naar mij
De stilte van hun tranen sprekend
“Was dit lijden maar voorbij.”
Door wanhoop stil bevangen
Slaat de angst mij om het hart.
Haar eenzaamheid, in ‘t lijden
Kon ik toch delen deze smart.
Mijn stil verkrampte kaken
Sporen trekkend diep van woede
Onmacht op ’t gelaat geëtst.
Kon iemand deze pijn vermoeden?
Trekkend sporen diep van haat
Tonend schoonheid stil verborgen
Grimmig strak, in ‘t lief gelaat
Fonkelend lieve blauwe ogen
Kijken pijnlijk zacht naar mij
De stilte van hun tranen sprekend
“Was dit lijden maar voorbij.”
Door wanhoop stil bevangen
Slaat de angst mij om het hart.
Haar eenzaamheid, in ‘t lijden
Kon ik toch delen deze smart.
Mijn stil verkrampte kaken
Sporen trekkend diep van woede
Onmacht op ’t gelaat geëtst.
Kon iemand deze pijn vermoeden?
Reacties op dit gedicht
| Edith Meyers: | Vrijdag, april 05, 2002 13:59 |
| Dank je liefste... Je Ditheke |
|
| Hanneke Eirinn: | Donderdag, april 04, 2002 17:59 |
| ..heel mooi omschreven ..de onmacht die je voelt als iemand die je lief hebt lijdt.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Jos Strijbosch | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2002 | ||
| Thema's: | ||