Wapen
Ik ben als een schip gestrand
in de haven vastgeroest
door vele lagen
van tijd maar dan
op de kade steeds
dichterbij ongrijpbaar
als mist doemen
schaduwen op en ik
heis de zeilen het schip
zucht en kreunt en dan
is ze los ik vlucht want
ik wil hier niet zijn.
En alles is meer dan
het zingen van angst
waar ogen wegdraaien en
vingers zich krommen om
beschadigde dingen dit is
het startschot de tijd
een bevel ik verdwijn
het is bijna een gave.
Geen weg terug nu
geen veilige plaatsten dus
blijf ik dwalen niets kan mij stoppen
schat ik verdwijn het is mijn enige wapen.
Reacties op dit gedicht
| Peter van Tiel: | Zaterdag, januari 24, 2009 14:54 |
| Als samen leven niet meer gaat is het goed dat men elkaar verlaat Deze regels schreef ik al eens in een gedicht. Sterkte er mee. Liefs, Peter. |
|
| Elenore De Groote: | Zaterdag, januari 24, 2009 14:50 |
| Mooi geschreven! Bijzonder! Liefs, Elenore xxx | |
| lommert: | Woensdag, januari 21, 2009 12:50 |
| het zal een een moeten zijn van uit jezelf...en een schip is zo gek nog niet;) het ruime sop...liefs willem |
|
| Quicksilver: | Woensdag, januari 21, 2009 12:31 |
| In herkenning gelezen! Bijzonder sterk geschreven! Liefs,dicky |
|
| xavion: | Dinsdag, januari 20, 2009 18:51 |
| Belicht jezelf en verlicht. Je hebt nog een pen als wapen... ;) Rakend mooi geschreven... XaV. |
|
| nana: | Dinsdag, januari 20, 2009 17:04 |
| mooi geschreven sterkte |
|
| Yellow : | Dinsdag, januari 20, 2009 14:57 |
| spijtig als verdwijnen het enige wapen is, mooi geschreven, Y. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||