I.M
bomen tonen nog hun stam
door lege kamers winden
de vrucht verloren, borsten koud
geen kind is nog te vinden
een vogel krast een hees geluid
roept schor vanuit zijn kruin
het leven smoort in kinderbloed
en niemand ruimt dit puin
het tijdgebeuren haalt ons in
de raaf snel oud en grijs
zit huilend aan het kindergraf
zingt monotoon zijn wijs.
sunset 24-01-2009
Reacties op dit gedicht
| Gewoon Amy: | Zaterdag, januari 24, 2009 14:15 |
| Zo voelbaar dit verdriet en toch zo prachtig verwoord, het raakt. liefs amy |
|
| isolina: | Zaterdag, januari 24, 2009 12:01 |
| intens gevoelig sunset. liefs maria (isolina) | |
| Jannie Hoogendam: | Zaterdag, januari 24, 2009 10:33 |
| zeer intens en droevig lot... kus van mij Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2009 | ||
| Thema's: | ||