eikelhart

Grauwe, dikke grijptakken reiken
naar waar jij bent heen gegaan,
in grijs druipend klimop getooid
uit de dichte mist herrezen.

Vallend uit de oude eiken,
schuilend voor de volle maan
tussen aardappels, nooit gerooid
liggen eikels, klaar voor leven.

Tussen deze vruchten sta ik
te staren naar wat wij hadden
een hart op een boom, vergroeit
erdoor een scheur, een grote barst.

Een dezer boom zijn nakomeling
heeft zichzelf al ingegraven.
De bloem die er nu bloeit
gekomen uit de harten in onze bast.

Geschreven door

Punt

Reacties op dit gedicht

Punt vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Jasper de Jong:	Zaterdag, januari 24, 2009 23:43
Mooi? Treurig? Ik vind het een diepzinning mooi uitgewerkt iets. Terug naar af of zoiets. Groet

SmobG:	Zaterdag, januari 24, 2009 21:11
Mooi.

entropy:	Zaterdag, januari 24, 2009 20:43
Treurig...:(

Over dit gedicht

Auteur: Punt
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 24 januari 2009
Thema's: [Fictie] [Dood] [Leven]