Huginn

De raven die me bespieden
kennen mijn dagritme.

Met zwarte veren getooid,
een masker, blauwe ogen,
bloedrode lippen.

Je dans verblindt me
en de ijsvloer kraakt
als je snelle stappen
verhit rondwervelen.

Lange nagels, zwart geverfd
als lange ravenklauwen
kerven diep in mijn huid
als ik meegezogen wordt
de dansvloer opgetrokken.

Satijnen jurk, diep karmozijn
verstrikken mijn benen
en laten me uitglijden
struikelen op het gladde ijs
waarop we ons bevinden.

Een wak opent zich
als een zon geëxplodeerd
zwart gat in sterrenzee
diep, zuigend, lokkend.

Je snavelscherpe woorden
slaan me achteruit
op het randje van de afgrond

Één zacht duwtje van je hand
in zwart fluweel gekleed.

Geschreven door

Punt

Reacties op dit gedicht

Punt vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Marc Geerinck:	Dinsdag, februari 10, 2009 15:37
je hoeft het niet te vatten, ik vind het zeer poetisch neergezet, M.

Jasper de Jong:	Dinsdag, februari 10, 2009 12:49
Ik herken er iets in maar kan het nog niet "vatten".... :)

Over dit gedicht

Auteur: Punt
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 10 februari 2009
Thema's: [Fictie] [Liefdesverdriet] [Verlies]