De Traan
Uit ieders oog ontspringt het vocht,
dat op emoties leeft.
Tot aan de rand gevuld, het lid
dat langzaam overloopt.
Het zilte spoor glijdt traag omlaag,
langs lippen die vaag trillen.
Daarbij dan zachte kreetjes slakend
verdriet is zonder woorden.
Als het reizen dan heeft halt gemaakt,
en het reservoir blijkt leeg.
Klinkt uit de keel heel opgelucht
een zucht, zacht en voldaan.
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Zaterdag, april 06, 2002 14:57 |
| heel mooi..verdriet is zonder woorden.. | |
| free: | Zaterdag, april 06, 2002 13:53 |
| waar...zucht! liefs free |
|
| waterval: | Zaterdag, april 06, 2002 13:18 |
| ook héél mooi..... ik las het en heb mee die *zucht* geslaakt.... :-)) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jos Strijbosch | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 april 2002 | ||
| Thema's: | ||