Stil


Waar we zijn is het zo rustig, zo stil.
Zou ik hier te weten komen wat ik nu eigenlijk zelf wil?
Ligt het alleen aan de kinderen of aan mij,
Ligt het soms aan allebei?
Ik ben niet vrij om voor mezelf te kiezen!
maar moet ik daarom steeds mensen verliezen?
Is er geen middenweg te bedenken misschien?
Of moeten we ons allen ongelukkig zien?
Waarom, waarom toch, vraagt eenieder zich af.
Ik weet, ervoor weglopen, dat is laf.
Maar ik kom hier echt niet meer uit alleen,
ondanks alle lieve mensen om me heen!
Ik mis mijn ouders steeds meer en meer,
konden ze mij maar raad geven, al is 't nog maar een keer!
Ik probeer 't toch allemaal goed te doen of niet?
Is er dan niemand die mijn wanhoop ziet?
Ik voel me zo ontzettend moe gestreden.
Ik ben bang voor de toekomst en voor heden.
Helpt U mij alstublieft om een goede manier te vinden
Voor de problemen van mij en de kind'ren.
Ik wil geen mensen pijn aan doen,
konden we maar terug naar toen!
Afspraken maken lukt niet meer, dat gaat fout, telkens weer!
Ik ben en voel me zo alleen,
zo ongelukkig, 'k weet niet meer waarheen
dit alles nog moet leiden.
Ik kan 't niet vermijden.
De keuze is alleen te blijven!/!

april 1998