Ik schrok,
maar verborg het met een lach,
het viel niet op,
er was niemand die het zag,
Zelfs als ik m'n masker af deed,
zag niemand mij staan,
mijn brede glimlach veranderde,
in een stille traan,
Maar jij keek er dwars doorheen,
dat maakte je bijzonder en uniek,
want jij wist het,
er zat meer achter dit mimiek,
Langzaam werd mijn verhaal verteld,
door tranen en door verdriet,
maar ik hoop echt,
dat dat niet het enigste is wat je ziet,
Ik wacht,
op iemand die het lied van mijn hart kent,
die het zingt,
als jij het even vergeten bent,