Een koude storm raast over het woeste landschap
dat zich maar niet gewonnen wil geven
aan de krachten waaraan ze is blootgesteld.
Is de vloed nog te keren als eb het land afkalft,
het eiland als stuurloos rond dobbert?
Het water dat wast en wast heeft vernietigd
wat eens fier overeind stond.
Gebalde vuisten heffen zich omhoog
waardoor lippen nog net droog blijven.
De stengel van de geknakte klaproos
biedt geen stevigheid meer aan het kopje
dat te pletter dreigt te slaan op de puntige rotsen.
Nog eenmaal heft het zich op in een oerschreeuw;
Mijn God, waar ben je!
tinkelbel10: | Donderdag, maart 19, 2009 18:55 |
sterk neergezet... liefs Tina. |
|
kerima ellouise: | Woensdag, maart 18, 2009 16:44 |
knap geschreven , zoals Jap zegt kan ik die neiging niet onderdrukken dat er iets bekend is ? liefs kerima ellouise |
|
japonica: | Dinsdag, maart 17, 2009 20:35 |
Sterk geschreven ja, maar deze stijl komt me bekend voor als ik me niet vergis !! Liefs Jap |
|
switi lobi: | Dinsdag, maart 17, 2009 14:28 |
Ook hier een onmacht die duidelijk te voelen is.. sterk geschreven! Dank je voor je reactie :) switi lobi |
|
red one: | Dinsdag, maart 17, 2009 11:27 |
nee, dit is geweldig. je voelt de emotie en de onmacht woelen als t ware. Liefs red |
|
Auteur: honingbijtje | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 17 maart 2009 | ||
Thema's: |