Plots vond ik je,
Hoe moest ik nu reageren?
Ik heb de waarheid onder ogen gezien,
En nu moet ik 'm accepteren,

Ik gaf niet op,
Tot ik je vond,
Want ik dacht,
Dat echte liefde bestond,

Maar jij leefde je leven met haar,
Dat al een paar jaar geleden begon,
Ik ben zo boos op mezelf,
Ik wou dat ik dat ook kon,

Maar mijn gedachtes,
Blijven bij onze gebeurtenis,
Hoe meer ik aan jou denk,
Hoe meer ik die tijd mis,

Kon ik maar door met leven,
Mezelf een beetje geluk gunnen,
Was dat maar iets,
Wat ik zou kunnen,

Al vier jaar, is het geleden,
Dat ik een stukje van mezelf verloor,
En ik ga er,
Nogsteeds aan onderdoor,

Ik wou dat ik je nog kon zien,
Nog even met je kon praten,
Dan zou het veel makkelijker zijn,
Om je zodadelijk los te laten,

Er zitten zoveel kilometers tussen,
die ons gescheiden houden,
Ookal zat er een muur voor,
Niets zou me hebben weerhouden,

Het enigste wat mij weerhoud,
Is het meisje dat aan jou zijde mag lopen,
Ik had dat moeten zijn,
Maar het is definitief afgelopen,

Het liefst wil ik niet meer verliefd worden,
Zou ook vast niet meer gebeuren,
Ik wil niet steeds met gebroken hart op de grond liggen,
Als er niemand is die me op kan beuren,

Misschien zal ik veel missen,
Maar zo voel ik tenminste geen pijn meer,
Misschien dat ik het ooit,
nog een probeer,

Ik moet het nu accepteren,
Melanie, het is echt voorbij!
Ik zal niet meer aan jou denken,
Want jij denkt ook niet meer aan mij,