atoombom
stel je voor je zit
voor de tv en
opeens hoor
je een grote knal
je loopt naar het
raam en kijkt in de
lucht en ziet daar
een paddestoelwolk
verschijnen
je beseft dat de
pleuris is uitgebroken
later volgt er nog een
harde knal naast
je huis
in enkele seconden
word je weggevaagd
door een atoombom
je niet meer kunt
navertellen
wat er gebeurt is
Reacties op dit gedicht
| Elenore De Groote: | Vrijdag, maart 27, 2009 11:51 |
| Daar denk ik wel veel aan, er moet maar zo één bom ontploffen en alles is eraan! Alles wat we dromen, opgebouwd hebben, waar we van houden, wat we koesteren in één veeg weg. Triest. De enige ''troost'' is dan dat we met velen gaan en dat het lijden rap voorbij is, dat we nog mooie tijden mogen beleven voor dit echt gebeurt. Het is een wereldwijde ramp en haast onvermijdelijk vroeg of laat. | |
Over dit gedicht
| Auteur: zomerkind | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||