met alles wat ik meemaak
In een wereld waar ik niet thuis lijk te horen
waarin ik enkel lijk te storen
als een vervelende zender inbreek
op verslaafde oren
Van die heldere muziek
naar deze “piraat”
door al die mensen die je de rug toe keren
integendeel bezeren
als je eenmaal weer durft te dromen
Het stuk overslaand waarin je ze nodig had
Je meldende dat je veranderd bent
dat men je afgezonderde jou niet terug kent
Dat men trots op je is
Zonder je ook maar te vragen
hoe het al die tijd met je is gegaan
dat men je alleen heeft laten staan
En ook enkel dáár sterf ik voor
Reacties op dit gedicht
| entropy: | Zondag, maart 29, 2009 16:52 |
| oeh, geheimzinnig dat einde! ;) Herkenbaar in zekere zin voor mij. Een gedeelte in je dat wordt vergeten, verwaarloosd en niemand lijkt het iets te kunnen schelen... Toch mooi als je er sterker uit kan komen...dan maar zonder ze! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: +lory+ |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 maart 2009 | ||
| Thema's: | ||