Twee armen zijn altijd zo vertrouwd
Hand in hand kom je overal doorheen
Maar waarom krijg ik het dan zo benauwd,
En waarom is het dat mijn gevoel steeds verdween?

Die drie woordjes voelen zo vertrouwd
De waarheid maakt me sterk
Maar sinds wanneer heb ik deze barrière gebouwd,
En sinds wanneer is die altijd aan het werk?

Bij elke fout hoopte ik dat ik ervan leerde
En bij elke fout zag ik een verkeerde staan
Maar toen ik eenmaal had wat mijn hartje begeerde
Vond ik er ineens niks meer aan

Maar voor wat ben ik dan zo bang,
De goeien wijs ik af en de losers trek ik aan
Misschien omdat ik van tevoren al weet ‘dit duurt toch niet lang’
En misschien omdat ik niet gewend ben dat iemand mij echt ziet staan

Die drie woordjes die je worden gezegd
Blind geloofde ik daarin
En dan opeens was alles over, en niks werd uitgelegd
En daar sta je dan, weer terug bij het begin

Dus die twee armen zijn niet altijd even fijn
En hand in hand houdt je ook niet altijd op de been
Hoe weet ik of iemand een tijdje later nog hetzelfde zal zijn
Dus breek eerst maar eens door mijn barrière heen…