Niemand heeft het door maar van binnen sterf ik af,
Ik wou dat ik kon rusten voor eeuwig in mijn graf,
Alle problemen ik kan het neit meer aan.
Ik heb zoiets van laat me nou voor eeuwig gaan,
Op school draag ik een masker van vrolijkheid,
Maar in het echt heb ik aan het leven de schijt.
Ik zeg altijd het kan me nix schelen maar dan geloven ze me niet,
Ze zien niet dat mijn leven word beheerst door pijn en verdriet.
Ik wou dat ik durfde te springen het hoeft maar één keer,
Dan is het voorbij en heb ik geen ellende meer.
Elke dag op het station durf ik verder te gaan,
Het duurt niet lang of julie zullen aan mijn graf staan.
Waarom ziet niemand dat ik vanbinnen schreeuw om hulp?
En als ze iets vragen waarom kruip ik dan in me schulp?
Een stap en mijn leven is voorbij,
Wie helpt mij? wie red mij?
Als het zo doorgaat word dit mijn ondergang,
Ik durf het niet de trein maakt mij bang.
Elke dag is er die trein,
Ik ben zo bang het doet in mijn hart zo'n pijn.
Één stap en het is gedaan,
Help me! doe me dit niet aan.
Ik voel me zo verdomd alleen,
En heb het gevoel ik kan nergens heen.
Één stap en het is gedaan,
Één stap en julie zullen allen aan mijn graf staan.
Dit is mijn allerlaatste schreeuw om hulp,
Daarna is het te laat laat en tref je aan een lege schulp.
Mijn geest is dan ergens anders gelukkig te zijn,
Dan ben ik eindelijk af van alle ellende en pijn.
Er is iemand die tegen me zegt: je doet het zelf,
Deed ik het maar dan hielp ik mezelf.
Dan zette ik ook niet die ene stap,
En kwam er die allerlaatste klap...............