ik schrijf mijn gedichten uit de he
ik schrijf mijn gedichten voortaan uit de hemel,
rust die de woede verstomd,
geen last meer die ik niet moet dragen,
mijn mes beweegt vloeiend,
maakt een snee,
al snel volgt de tweede,
tot mijn arm rood is van het bloed,
wachtend tot de dood mij pakt,
om mijn rust te hebben
die ik nooit heb gehad
Goodbye everyone
rust die de woede verstomd,
geen last meer die ik niet moet dragen,
mijn mes beweegt vloeiend,
maakt een snee,
al snel volgt de tweede,
tot mijn arm rood is van het bloed,
wachtend tot de dood mij pakt,
om mijn rust te hebben
die ik nooit heb gehad
Goodbye everyone
Reacties op dit gedicht
| tweety-ysje: | Zondag, mei 31, 2009 20:42 |
| klinkt helemaal niet positief maar je komt er wel maar in ieders leven is er wel iets om voor te blijven vechten om zijn eigen bestaan hoor! | |
| mucho: | Dinsdag, april 14, 2009 22:01 |
| ja het kan natuurlijk ook de hel worden he. |
|
| lexx: | Dinsdag, april 14, 2009 21:52 |
| mohh. kom op he? ik zal je een geheimpje verklappen; als je niet toegeeft aan je zelfmoordneigingen, wordt je vanzelf onverhoopt genomen door de dood. daarom kan je veel beter door het leven scheuren. wat heb je te verliezen (niks) :) dus, hop! open met die benzinedop! (rijmt!!) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: memy | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 14 april 2009 | ||
| Thema's: | ||