Ik heb altijd gelooft en gestreefd naar de zin 'I believe in faith, it had to happen this way'.. alleen bij sommige dingen wijk ik toch een beetje van mijn standpunt af. Zoals bij jou, jij hebt mij altijd het gevoel gegeven, dat ik alles aan kon. Jij gaf mij de liefde, waar iedereen van droomt. En toen dit voorbij was, kon ik er maar niet bij, ik wou het gewoon niet geloven, dat het zo hoorde te zijn. Want de meeste mensen die je in je leven tegenkomt zijn voorbijgangers. Je bent ze alweer vergeten voor ze de hoek om zijn. Maar soms, heel soms, laat iemand een klein, maar stevig afdrukje van zichzelf achter in je hart. Dan weet je dat je die iemand nooit meer vergeet. Ook al zie je hem nooit weer. Bij foto’s komen soms de mooiste herinneringen naar boven, vandaar dat ‘afdrukje’. Dat gevoel had ik bij jou. Jij hebt een afdruk in mijn hart achtergelaten.. De eerste blik, ik bezweek. Ik weet niet hoe je het deed, en wat je deed, maar wat je met me deed was geweldig, zoiets had ik nog nooit gevoeld, en wist vanaf dat moment dat ik dat gevoel niet meer kwijt zou raken. Én of dat waar is. Ik las laatst de oude verhalen en gedichten over jou, voor jou. Weer voelde ik het gemis. Jij hebt ze nooit gelezen.. Ik ben bang, dat ze je niets zullen doen. Dat je mijn gevoelens voor jou, die op papier staan, doorscheurt, verbrand, weggooit en nooit meer naar ze om kijkt. Dat ze je niet raken, de woorden die ik met liefde heb geschreven, welke uit de grond van mijn hart komen. Ze proberen jouw hart binnen te dringen, helaas zonder succes! Als ik had geweten dat dit moois zou eindigen, zou ik er nooit aan zijn begonnen. Want zolang ik je niet had, kon ik je ook niet missen. En nu mis je ik je nog als nooit tevoren. Bij iedere blik, bij ieder moment dat onze ogen elkaar ontmoeten, voel ik dat kleine beetje. Licht het vuur in mijn hart weer een beetje op. Ik krijg het warm, I try to be chill, but you’re so hot that I melted. Vreselijk ben je,
vreselijk leuk!