(gs) Anderszins
Des nachts rouw ik om mijn geliefden,
Ja ik leef al jaren als verstotene, een zonderling
zware gedachten teisteren mijn verscheurde ziel
ik zal u nooit meer zien, al heb ik u waanzinnig lief,
ik brul woedend mijn verdriet door het stille woud
hopeloos verwrongen klauwen handen ten hemel
verkrampen voeten, boren tenen zich in zwarte aarde
toon berouw van tientallen jaren onbezonnenheid
de wroeging en pijn laten me bijna sterven
ik hoop mijn berusting te vinden in het duister,
vriend en vijand tegelijk, want elke keer opnieuw
zie ik het inktzwart veranderen in hemelsblauw
Ja zelfs het woud spot mee, nu de hemel lacht
het leven is een tranendal, een zondvloed gelijk
heb ik dan, teveel van het leven verwacht?
Reacties op dit gedicht
| nana: | Donderdag, april 23, 2009 21:35 |
| prachtig geschreven nee, ik denk niet dat je teveel hebt verwacht.. geef nooit op en probeer je pijn om te zetten in koestering van dat wat ooit was... weet ik veel... bij tijden trek ik me ook dolgraag terug in mijn spelonk ;) |
|
| ninodepino: | Donderdag, april 23, 2009 21:16 |
| ik heb me aller zins in het woud terug gegtrokken in een comfortabele spelonk... geen familie die meer langskomt hey kun jij me even... nee! ik woon in een spelonk oink:S is dat een antwoord op je vraag van vandaag? grtjs, nino. |
|
| Ayako: | Donderdag, april 23, 2009 21:11 |
| Zware kost, maar wel mooi geschreven. Veel succes! |
|
| Jasper de Jong: | Donderdag, april 23, 2009 19:58 |
| Het leven is prachtig! Succes :) |
|
| ChildrenOfTheDamned: | Donderdag, april 23, 2009 18:55 |
| Succes! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Robin. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2009 | ||
| Thema's: | ||