Ver weg en toch nabij.
Mijn gekromde vingers
tellen de vergane glorie.
Het gepik van verdwaalde ijsvogels
verwekt koude koorts.
Ooit zwom een vermoeide zilverzwalm
omhoog in de zon.
Gehaaide booswichten sloegen haar,zomaar
te zonder reden te pletter.
Nu rust ze op het watervlak.
Ze wenst niet meer.
bokkie46
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Vrijdag, mei 29, 2009 00:00 |
| Invoelend droefmooi gedicht! liefs,dicky |
|
| verhavert: | Donderdag, mei 28, 2009 22:49 |
| ik zie ik voel ik geniet van je schrijven liefs martine |
|
| kerima ellouise: | Donderdag, mei 28, 2009 15:36 |
| ze moet prachtig geschitterd hebben, die zilverzalm (?) in de zon... mooi beeldend gedicht Bokkie liefs kerima ellouise |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, mei 28, 2009 14:10 |
| joh,dat is me wat!!gr.janny | |
Over dit gedicht
| Auteur: Bokkie46 | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2009 | ||
| Thema's: | ||