Als woorden wonden raken, pijn die men zelf niet ziet,
dan maakt mij dat tot lastpost, ik bracht hen slechts verdriet.
Als kind kon ik wel praten, men wilde mij niet horen.
werd steeds alleen gelaten, zo raakte ik verloren.
maar werd snel opgeborgen en mocht mezelf niet zijn.
Mijn woorden raakten mensen in 't diepste van hun ziel.
Geen wonder dat ik weg moest en dat ik niet beviel.
Ik oefende in eenzaamheid in't horen van mijn stem.
Mijn klanken waren vurig, maar niemand hoorde hem.
Totdat mijn stem verstomde, ik mocht er toch niet zijn.
Men zei dat ik verdomde een gehoorzaam kind te zijn.
Totdat iets ging vibreren; de tralies van mijn kooi.
Begon toen iets te leren, want het klonk best wel mooi.
Dat klanken kunnen helen, wie had dat ooit verwacht?
Mijn diepste stem werd wakker en bracht mij in mijn kracht!
De wereld werd mijn klankbord, ik maakte weer geluid!
Ik maakte mensen wakker, ik resoneerde luid.
De tralies van verbanning, zo heb ik nu geleerd,
De opgebouwde spanning van mijn pijn die resoneert!
Je kan geen mens bereiken, ook niet in een gesprek
Een klank kan heel ver reiken, het woord heeft één gebrek:
De wereld is een klankbord, de waarheid is geen woord.
Er zijn alleen maar klanken, die worden wel gehoord.
Aluna: | Dinsdag, januari 24, 2012 20:07 |
Tot de 3e strofe, kan ik zeggen dat ik letterlijk weet hoe het voelt.. Dank je voor jouw woorden =) |
|
~black angel~: | Zondag, mei 31, 2009 19:29 |
Diepzinnig... Daar heb je zeker lang over na gedacht? ;-P Fijne dagen nog. Groetjes, K |
|
Auteur: empty-hands | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 29 mei 2009 | ||
Thema's: |