een freak, zo kan je me noemen
dat vinden velen dat ik ben
gewoon, om me te verdoemen
daar ik mezelf niet ken
vechtend tegen de demonen
uit een duister ver verleden
daarvan is het dat ze komen
en verpestten ze mijn heden
zoekend naar een vriendelijk woord
naar vriendschap in het algemeen
toch heeft niemand me gehoord
en blijf ik steeds alleen
voor altijd opgesloten
in de duisternis van weleer
langzaam gestopt met hopen
ik probeer het nog een keer
het gevecht dat ik vecht
duurt al jaren aan een stuk
maar eens zal het worden beslecht
en krijg ik mijn kans op geluk
het enige waar ik nog van kan dromen
is een begripvolle vriend
die zal er ooit ook wel komen
eentje die met me lacht en grient
tot die dag zal zijn
is het dat ik mijn eigen weg ga
doorworstel ik het verdriet en de pijn
enkel zo weet ik dat ik besta