Afscheid...
In mist op mijn plek,
blijf ik dolen en verschoten.
De trein fluit voor vertrek,
maar geen traan wordt afgesloten.
Opklaring ontrust mijn wezen,
verwoed ren ik achter afscheid aan.
Maar in de trein valt slechts te lezen,
over wat nooit voorbij zal gaan.
Als uit het zicht verdwenen,
zo blind voel ik mij donderen.
Gemis wordt helder en enkel stenen,
die mijn wang bewonderen.
Reacties op dit gedicht
| Marije Lagendijk: | Maandag, april 15, 2002 19:22 |
| ontzettend mooi gedicht zeg! Heb er gewoon geen woorden voor... Echt super! |
|
| lieven-muay: | Maandag, april 15, 2002 02:17 |
| Je weet een lezer zich echt in een bepaald gevoel te plaatsen. Mooi gedaan | |
| Danielle...: | Zaterdag, april 13, 2002 16:09 |
| Mijn dank voor jullie woorden... | |
| anneliesje: | Vrijdag, april 12, 2002 23:08 |
| Een schitterend gedicht, ik word er stil van..sterkte ermee, liefs annelies |
|
| Ton Rijkers: | Vrijdag, april 12, 2002 22:57 |
| Een schitterend gedicht.........Daniëlle Groetjes, Ton Rijkers |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Danielle... | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 april 2002 | ||
| Thema's: | ||