Te kunnen spreken
Te kunnen spreken
De poëzie was verdwenen
uit mijn ziel ik vond
slechts woorden in een taal
die ik niet spreken kon.
Te vaak streelden mijn
handen verlangend het
papier doch mijn geest bleef
gesloten - o woorden kom toch hier.
In het duister bloeiden wel
zinnen maar ongrijpbaar, misschien
was pijn te tastbaar
geworden en dagen te grijs
eenzaam in blokken beton
en leugens verstikkend onderhuids
-tot ik brak en mijn stem
weer adem om te spreken vond.
-Nu dans ik naar de horizon-
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Donderdag, juni 25, 2009 09:12 |
| heel mooi geschreven Amy...een mooie stem heb je in deze horizon van woorden liefs kerima ellouise |
|
| Froukje Vos: | Woensdag, juni 24, 2009 00:20 |
| Wat mooi Amy. Ik ben blij dat je weer woorden vond. liefs Froukje |
|
| [zwarte engel]: | Dinsdag, juni 23, 2009 23:10 |
| wauw.. | |
| Lion10cc: | Dinsdag, juni 23, 2009 22:56 |
| mooi vertolkt mvg leon | |
| R. Solhem: | Dinsdag, juni 23, 2009 21:07 |
| Op naar de horizon dan maar :).. Mooi neergezet! |
|
| Stip: | Dinsdag, juni 23, 2009 20:49 |
| mooi gedicht Amy graag gelezen stipje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||