Weer een slag
Weer een slag
Weer een slag, weer een kras, weer een striem
Van binnen kapot, van buiten kapot
Door zal ze gaan, voor eeuwig pijnigend
Ze denkt dat ze het verdient
De pijn, onbeschrijfelijk groot
Ze wordt nog eens haar eigen moordenaar
Ze ziet niemand, die om haar geeft
Ze wilt het, opgeven
Ondertussen gaat ze door
Haar arm gaat kapot
Maar niet vergelijkbaar aan het van binnen
Het is leeg en stil
Depressiviteit neemt haar over
De stem is niet stil te krijgen
Ze is dik, ze is lelijk, ze is stom
Haar maag draait om als ze in de spiegel kijkt
Mensen vluchten weg als ze haar zien
Het heeft geen zin meer
Het eeuwige strijden
Opgeven, is al wat ze kan
Weer een slag, weer een kras, weer een striem
Van binnen kapot, van buiten kapot
Door zal ze gaan, voor eeuwig pijnigend
Ze denkt dat ze het verdient
De pijn, onbeschrijfelijk groot
Ze wordt nog eens haar eigen moordenaar
Ze ziet niemand, die om haar geeft
Ze wilt het, opgeven
Ondertussen gaat ze door
Haar arm gaat kapot
Maar niet vergelijkbaar aan het van binnen
Het is leeg en stil
Depressiviteit neemt haar over
De stem is niet stil te krijgen
Ze is dik, ze is lelijk, ze is stom
Haar maag draait om als ze in de spiegel kijkt
Mensen vluchten weg als ze haar zien
Het heeft geen zin meer
Het eeuwige strijden
Opgeven, is al wat ze kan
Reacties op dit gedicht
| Claartje: | Dinsdag, juni 30, 2009 23:03 |
| Nee,, geen hulp voorlopig,, ik verdien de pijn! sorry,, |
|
| ...Roosje17...: | Dinsdag, juni 30, 2009 18:38 |
| zijn er geen middelen om je te helpen?? zoals medicijnen? of zoek hulp... je bent het waard om te leven en om geen pijn tehoeven hebben.. xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Claartje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||