de aarde weent
en ik brand van leven
maar de dood is zwart
kruist de degens
met het licht van de ziel
en ik verlang naar wolken
die het lichtblauwe verfijnen
waar meeuwen zweven
de aarde weent
omdat al haar pogingen
de mens te veranderen
ten dode zijn opgeschreven
zij blijft vechten
voor haar kinderen
want de ziel is de vader
maar deze aarde
heeft lief als een moeder
Reacties op dit gedicht
| Meneer Zes: | Woensdag, juli 01, 2009 01:29 |
| Mooie titel, intrigerend. Weinig die er zo over denken, denk ik. De meesten zien wat de aarde geeft als iets dat vanzelfsprekend is. Mr.6 |
|
| Dwaallicht66: | Dinsdag, juni 30, 2009 16:50 |
| Prachtig gedicht! Liefs Dina |
|
| ela: | Dinsdag, juni 30, 2009 16:23 |
| De aarde is de kampioen in het geven, al wat wij nemen is ons gegund,tot het eens op zal zijn. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gerhardus | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 30 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||