Broos
De mooiste vogel stond voor mij
keek me aan, met schuine kop
ik riep zachtjes haar eigen naam
bij het geven van kruimels brood
haar vleugels waren erg broos
vliegen ging voor nu niet meer
totdat een spiegelbeeld sprak
en haar haar vleugels aanbood
zo kon de mooiste vogel vliegen
terwijl eigen vleugels uitrusten
ging ze hemelhoog, op de wind
en daalde neer met wangenrood
Reacties op dit gedicht
| lommert: | Donderdag, juli 02, 2009 07:11 |
| wat een attent en liefdevol spiegelbeeld;) mooimooi..liefs en een goede morgen willem |
|
| Lion10cc: | Dinsdag, juni 30, 2009 18:25 |
| mooi en lief de band tussen vogel en mens beschreven prachtig groetjes leon | |
| ninodepino: | Dinsdag, juni 30, 2009 18:19 |
| gossie wat een lief gedichtje grtjs, |
|
| switi lobi: | Dinsdag, juni 30, 2009 12:41 |
| Zo teer.. wangenrood verwarm strijk langs haar broze vleugels lichter dan de wind Dikke kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cora (ZIJ) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 juni 2009 | ||
| Thema's: | ||