Verdromen.
Als je eens zou weten, in welke staat je mijn brein achter liet. Dan had je me vast niet achter gelaten, was je niet gevlucht. Al dan niet om je gelijk te kunnen behalen. Al is het nu reeds gissen naar welke gedachten ik bedoelde. Je zal het nooit meer feitelijk kunnen achterhalen. Want mijn hoofd staat nooit stil. Wel nooit is een te groot woord in deze, je zou me gewoon mijn mond kunnen snoeren. En kunnen zorgen dat mij hoofd geen ontsnappingsmogelijkheden meer heeft. Je zal je wel kunnen bedenken op welke manieren je dat zou kunnen doen. Voor nu, verdwijn ik achter mijn glimlach, of erin. Zoek naar uitwegen die er voorlopig toch niet zijn. En kan beter gaan geloven in tuinkabouters dan in elfjes. De eerste zijn nog aan te raken, zoals je weet.
mucho: | Zondag, juli 05, 2009 10:36 |
er zijn er niet meer zoveel meestal gaat men er met zijn dikke kont op zitten oeps, dag vleugels, dag zelfje |
|
Jasper de Jong: | Zondag, juli 05, 2009 10:28 |
Elfjes kan je ook aanraken, als je er maar in geloofd. :) | |
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 05 juli 2009 | ||
Thema's: |