ontsnapt uit stenen klauwen
ze staan in groepen bij elkaar
hun kleuren steen te bloeien
vlakte geeft mijn vrijheid aan
hemel is de ruimte om te groeien
ik dwaal soms naar de rand
de ruines van mijn muren
mijn leven is daar vaak gestrand
in pijn van waardeloze uren
ik bouwde met teleurstelling
bescherming tegen leven
ik dacht me veilig als ik aan
een mens niets meer kon geven
maar ik ging dood
had zelf niets in de gaten
ik twijfelde aan mijn bestaan
zat tegen eenzaamheid te praten
de muren zijn geslecht
ben ontsnapt uit stenen klauwen
ik heb gekozen om weer
van een ander te gaan houden
wil melker
19/07/2009
hiljaa: | Maandag, juli 20, 2009 15:55 |
mercikes.... graag gelezen knufliefs--hiljaa-- |
|
Hieronymus: | Zondag, juli 19, 2009 22:09 |
Dit is nog eens eentje naar mijn hart Wil! Knap gedaan. Beste groet Ronny |
|
ela: | Zondag, juli 19, 2009 11:36 |
Aan de randvan het leven is de afgrond maar een dorpel diep, wel donker en vochtig. ela |
|
karinvangelder: | Zondag, juli 19, 2009 11:18 |
prachtig Wil ! zo recht uit het hart geschreven heel mooi ! lieve groet, Karin |
|
Omni Allumini: | Zondag, juli 19, 2009 09:38 |
ik opteer voor kogelvrij glas :D doch dit terzijde, | |
Omni Allumini: | Zondag, juli 19, 2009 09:36 |
knap :) ik wens je een fijne dag, kus. | |
Dirk Hermans: | Zondag, juli 19, 2009 06:50 |
knap verwoord | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 19 juli 2009 | ||
Thema's: |