Als een cirkel sluit
onder mijn hemel
van grijze haren;
zij kennen nog lengte
soms tot schouderhoogte
naargelang het gemoed
deze snaren bespeelt
doch als maar meer naar
ijle dikte neigen
waar inhammen bij voortduring
ruimte scheppen voor het
schemeren in schaduw
onder dit dak
van toenemende jaren
ligt het klooster
met beelden vol gevuld
en resten van niets
als sporen van het volmaakte
zover het zaad zich
als vanzelf kon ontwikkelen
de binnentuinse ziel
die zeker nog een gat
naar de zon vermoedt,
bidden de kleppen van het hart
in eigen boezemtaal
het ritme van mijn leven
waar in cadans de liefde
komt en gaat en gaapt en baadt
in oude bezwangerde stuipen
of bij de doodsstrijd
van weer een jaargetij
ik honger de leegte vol
en stil de stilte met een lied
dat oneindige tonen
inslikt van een natuurlijke
hoop naar straks
doch past in de naïeve
verwachting naar morgen
ook wel toekomst genaamd
in mij bloeien de gladiolen
om de beurt naar kleur en klank
en wuiven met lichte zuchten
over het tere verlichte groene gras
vol ook van jong vuur en vluchtige as
als dan een stem roept
naargelang die ik ben
en de zure muren
die mijn geest,
denkbeeldig van allure,
maar door zwart aangetast,
in de echo van een kinderstem
afbrokkelen tot het
schuim van de zee
roep ik:
"ja, ik luister"
en volg de lach
in een kleine hand
"en ik ga met jou mee"
van grijze haren;
zij kennen nog lengte
soms tot schouderhoogte
naargelang het gemoed
deze snaren bespeelt
doch als maar meer naar
ijle dikte neigen
waar inhammen bij voortduring
ruimte scheppen voor het
schemeren in schaduw
onder dit dak
van toenemende jaren
ligt het klooster
met beelden vol gevuld
en resten van niets
als sporen van het volmaakte
zover het zaad zich
als vanzelf kon ontwikkelen
de binnentuinse ziel
die zeker nog een gat
naar de zon vermoedt,
bidden de kleppen van het hart
in eigen boezemtaal
het ritme van mijn leven
waar in cadans de liefde
komt en gaat en gaapt en baadt
in oude bezwangerde stuipen
of bij de doodsstrijd
van weer een jaargetij
ik honger de leegte vol
en stil de stilte met een lied
dat oneindige tonen
inslikt van een natuurlijke
hoop naar straks
doch past in de naïeve
verwachting naar morgen
ook wel toekomst genaamd
in mij bloeien de gladiolen
om de beurt naar kleur en klank
en wuiven met lichte zuchten
over het tere verlichte groene gras
vol ook van jong vuur en vluchtige as
als dan een stem roept
naargelang die ik ben
en de zure muren
die mijn geest,
denkbeeldig van allure,
maar door zwart aangetast,
in de echo van een kinderstem
afbrokkelen tot het
schuim van de zee
roep ik:
"ja, ik luister"
en volg de lach
in een kleine hand
"en ik ga met jou mee"
Reacties op dit gedicht
| Hilly N: | Vrijdag, juli 24, 2009 23:58 |
| Dit is wel heel mooi. De laatste strofe zo liefdevol geschreven, geeft het gevoel van een zomer tussen lente en herfst. Graag gelezen Hilly |
|
| Jodi: | Vrijdag, juli 24, 2009 11:48 |
| interessant ja dat is dus de invloed als je bij het lezen betoverd wordt door woorden grt Jodi |
|
| nana: | Maandag, juli 20, 2009 23:23 |
| waarheen? buiten bloeien nu de gladiolen.. ;) liefs |
|
| Klaes: | Maandag, juli 20, 2009 20:32 |
| het lijkt wel toveren met woorden groets, |
|
| Ludy: | Maandag, juli 20, 2009 19:18 |
| Dus zo wordt opa Hans bij de tijd gehouden! :) Liefs, Ludy |
|
| M-Rose: | Maandag, juli 20, 2009 19:05 |
| je haren niet teveel knippen hey hanske zo liefdevol beschreven jouw woorden luister ik ga ook met je mee liefs van marose |
|
Over dit gedicht
| Auteur: julius dreyfsandt zu schlamm |  
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2009 | ||
| Thema's: | ||