Stilte
Ik zie je voor me
maar je zegt niets meer,
Ik weet dat je mij hoort
maar je luisterd niet meer.
...Niet meer...
Verlangens naar toen
snijden me grof
van het heden los.
Verdomme,
hoe dom kan een mens zijn?
...
Bot snijdt de stilte
haar weg door me heen.
Kervend, stekend, priemend.
ineengedoken lig ik
stil
...
maar je zegt niets meer,
Ik weet dat je mij hoort
maar je luisterd niet meer.
...Niet meer...
Verlangens naar toen
snijden me grof
van het heden los.
Verdomme,
hoe dom kan een mens zijn?
...
Bot snijdt de stilte
haar weg door me heen.
Kervend, stekend, priemend.
ineengedoken lig ik
stil
...
Reacties op dit gedicht
| Marijke: | Maandag, mei 27, 2002 22:05 |
| Zo... Dat einde, ik weet niet wat ik moet zeggen. Het is zo mooi. Ik heb het nu 3 keer gelezen en het gevoel dat ik erbij heb blijft. Het enige dat ik nog kan zeggen is dat het echt prachtig is verder heb ik er echt geen woorden meer voor. Liefs Marijke |
|
| veerleb: | Zaterdag, mei 04, 2002 21:36 |
| Iemand die u vergeten is of lijkt te vergeten doet altijd pijn.En als je dan denkt aan het verleden over hoe je met die persoon goed overeen kwam ...is een nog groter pijn voor het heden...omdat het verleden weg is!Probeer een evenwicht te zoeken tussen de mooie herinneringen in het verleden en het realsistische in het heden...!!!P.s.:mooi gedicht!!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Joris Daelemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 14 april 2002 | ||
| Thema's: | ||