en toch blijf ik beminnen
jij zegt dat ik te helder brand, te fel min in het linnen
meent dat ‘k mijn schedel doorrol
te dichtbij aan ‘t open graf waarin jij ademt
gebalsemd en gekamd en met zachtmoedigheid
zoek jij naar stof, elk nieuw aankomend jaar
stop je mijn mond steeds beter
en nog vermoed je niet hoe ‘k reis
onkruidomploegend d’ één of de andere keer
kaarsen zet in open muil van donkerheid
en laken werp over de stenen bodem
als was ‘t een bloedend kleed
om ‘t dode lijf te zoeken in rots en duister.
sunset 02-08-2009
Reacties op dit gedicht
| ela: | Zondag, augustus 02, 2009 14:24 |
| Intens gedicht, prachtig. ela |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, augustus 02, 2009 12:20 |
| een prachtig schrijven weer van grote klasse gr.janny |
|
| elze: | Zondag, augustus 02, 2009 10:31 |
| Vriend, het duister heeft de aard van tijdelijkheid, de vlam van licht is eeuwig ,, schitterend gedicht laifs elze |
|
| miertje Anastacia: | Zondag, augustus 02, 2009 09:47 |
| treurig gedicht pas wel bij het weer hier mooi geschreven fijne zondag verder groetjes miertje | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 augustus 2009 | ||
| Thema's: | ||