GENOEG
mijn moeder ging als eerst
nu mijn oma kanker heerst.
ik was in het ziekenhuis had haar bezocht.
had zelfs de story voor haar gekocht.
een aantal dagen later bel ik met de zusters hoe het gaat,
krijg ik van hun te horen dat mijn oma niet meer bestaat.
die dag is ze gestorven de familie was al geweest.
ik was daar niet ik wist niets en dat stak mij het meest.
ik wou mijn vader spreken ik weet hoe het is als je moeder gaat.
maar ik mocht hem van "de familie"niet spreken omdat die mij haat.
later probeer ik het toch nog maar eens een keer.
nog mag ik hem niet spreken schelden ze me uit, vol verdriet leg ik maar neer.........
de volgende dag laat in de middag,
mijn vader hij staat bij de deur ik was even blij dat ik hem zag.
nu konden wij ons verdriet delen,
kon hij mij even over mijn wang strelen.
maar NEE inplaats daarvan krijg ik het te horen,
waar IK mee bezig was ik mocht niet storen.
weer werd de grond onder mijn voeten weggehaald.
uit zijn ogen de woede die straalt.
op de crematie mocht ik niet komen.
het is voor familie, ik hoefde mij er niet te tonen.
toen heb ik gezegd GENOEG ik heb nu geen familie meer.
zo voelde ik het, zo zag ik het en nu bewijs je het mij weer.
geen afscheid van mijn oma van mijn moeder ook niet echt,
pas toen mijn moeder al uren dood was heeft hij het mij gezegt.
van haar lichaam heb ik afscheid kunnen nemen maar niet van haar.
nu zelfs niet van mijn oma,.... dat doet mij het meest verdriet.
en de FAMILIE???????
die heb ik niet.
nu mijn oma kanker heerst.
ik was in het ziekenhuis had haar bezocht.
had zelfs de story voor haar gekocht.
een aantal dagen later bel ik met de zusters hoe het gaat,
krijg ik van hun te horen dat mijn oma niet meer bestaat.
die dag is ze gestorven de familie was al geweest.
ik was daar niet ik wist niets en dat stak mij het meest.
ik wou mijn vader spreken ik weet hoe het is als je moeder gaat.
maar ik mocht hem van "de familie"niet spreken omdat die mij haat.
later probeer ik het toch nog maar eens een keer.
nog mag ik hem niet spreken schelden ze me uit, vol verdriet leg ik maar neer.........
de volgende dag laat in de middag,
mijn vader hij staat bij de deur ik was even blij dat ik hem zag.
nu konden wij ons verdriet delen,
kon hij mij even over mijn wang strelen.
maar NEE inplaats daarvan krijg ik het te horen,
waar IK mee bezig was ik mocht niet storen.
weer werd de grond onder mijn voeten weggehaald.
uit zijn ogen de woede die straalt.
op de crematie mocht ik niet komen.
het is voor familie, ik hoefde mij er niet te tonen.
toen heb ik gezegd GENOEG ik heb nu geen familie meer.
zo voelde ik het, zo zag ik het en nu bewijs je het mij weer.
geen afscheid van mijn oma van mijn moeder ook niet echt,
pas toen mijn moeder al uren dood was heeft hij het mij gezegt.
van haar lichaam heb ik afscheid kunnen nemen maar niet van haar.
nu zelfs niet van mijn oma,.... dat doet mij het meest verdriet.
en de FAMILIE???????
die heb ik niet.
Reacties op dit gedicht
| Big Lady: | Zaterdag, augustus 08, 2009 10:57 |
| Ik wens je heel veel sterkte Knuffels |
|
| Meneer Zes: | Zaterdag, augustus 08, 2009 09:03 |
| Lexx boerenlul. Mooi gedicht. Gemeent, of niet, dat maakt niet uit. De boodschap is duidelijk! Mr.6 |
|
| lexx: | Zaterdag, augustus 08, 2009 08:00 |
| ja, drama. begin je toch lekker een eigen gezin! wat kan jou het schelen, vierentwintig blerende kinderen en dan zoek je je pa en ma nog eens op! :) |
|
| trucker klaas: | Zaterdag, augustus 08, 2009 07:58 |
| het afscheid heeft al eerder plaatsgevonden :( over woeste waters is het slecht bruggen bouwen sterkte ,klaas |
|
| Anastacia: | Zaterdag, augustus 08, 2009 07:58 |
| heel veel strekte met het verwerken van al je verlies ik hoop dat je er uit komt groetjes | |
